Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Αντίο

Καλησπέρα.
...
Τι;
Σκέφτομαι.
Θα μου πεις;
Θες;
Ναι.
Τις επιλογές μας.
Και που καταληγεις;
Στο κενό.

Κάθεσαι μπροστά απο το καθρέφτη σου επαναλαμβάνοντας τον ίδιο πάντα διάλογο.

Προσπαθείς να ερμηνεύσεις το γνώριμο αυτο πρόσωπο με το ειρωνικό χαμόγελο και το γεμάτο ερωτήσεις βλέμμα. Στέκεσαι. Σφίγγεις τις γροθιές σου, ματώνουν τα χείλη σου. Παλεύεις με το τέρας μέσα σου.

Το καυτό νερό της μπανιέρας και η τεκίλα σε ηρεμούν. Κλείνεις τα ματια και βυθίζεσαι. Πίνεις άλλη μια γουλιά απολαμβάνοντας τη γλυκιά ζάλη. Οι σκέψεις θολώνουν και μπερδεύονται. Τα προβλήματα ξεθοριάζουν, χάνονται σιγά σιγά.

Θες να τρέξεις όσο πιο μακρυά μπορείς. Η αλέα φαντάζει όμως ατελείωτη. Προσπαθείς να κρατήσεις ένα σταθερό ρυθμό, όμως το τέρας σε πιέζει. Επιταχύνεις σε μια προσπαθεία να του ξεφύγεις, όμως εκείνο σε προφταίνει και σου φονάζει.
"Ποτέ δεν θα ξεφύγεις από μένα. Κανείς δεν ξεφεύγει απο τον εαυτό του."

Στέκεσαι. Το κοιτάς στα μάτια. Δεν μπορείς να βρεις κάτι γνώριμο πάνω του. Κάθε ομοιότητα είναι συμπτωματική. Του δίνεις ένα δυνατό χαστούκι και γυρίζεις τη πλάτη. Δεν κοιτάς πίσω.
"Δεν είσαι εγώ. Είμαι καλύτερη από σένα. Αντίο."

Το μυαλό καθαρίζει.
Χαμογελάς.
Η αλέα τελειώνει.
.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου