Αγαπητό cyberλόγιο,
σήμερα ήταν άλλη μια μέρα από τις πολλές.
Ξέρεις, εκείνες τις αδιάφορες που έχουν πολύ τρέξιμο, χαζή κούραση και μία γερή δόση ρουτίνας.
Σήμερα ήταν ακόμα μια μέρα που σηκώθηκα βαριεστημένα, σύρθηκα μέχρι το μπάνιο και άφησα το καυτό να ξυπνήσει το σώμα μου γλυκά.
Μια μέρα από εκείνες που μ' άρεσε η κουρασμένη όψη μου στον καθρέφτη.
Μια μέρα από εκείνες που μ' αρέσει που μεγαλώνω.
Μια μέρα από εκείνες που δεν μου έλειψες τόσο.
Μην παρεξηγείσαι, αλλά ήταν μια καλή μέρα. Όχι επειδή ήταν σπουδαία, απλά ήταν ελεγχομένη.
Να σου πω ένα μυστικό; Μερικές φορές κάνω τρελές σκέψεις, σκέψεις απαγορευμένες. Ξέρεις σαν εκείνες που έκανα πιο μικρή, πώς υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο.
Θυμάσαι τότε που είχαμε ονειρευτεί έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους; Κανονικούς ανθρώπους, με συναισθήματα, με εκφράσεις, με φωνές, με χρώμα. Όχι σαν τις ασπρόμαυρες φιγούρες που κυκλοφορούν ανάμεσα μας.
Περίεργος ο κόσμος που ζούμε, γεμάτος σκιές. Σαν τις σελίδες από εκείνα τα παλιά κιτρινισμένα κόμιξ που είχαμε βρει σε ένα από τα όνειρα μας, εκείνα με την οικογένεια με τις πάπιες που διάβαζαν οι άνθρωποι μας.
Πόσο θα ήθελα να είχα χρώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου