Παραμύθια

Κάθε χρόνο περίμενα καρτερικά να έρθει το καλοκαίρι να πάω στο σπίτι της γιαγιάς. Ήταν ένα μέρος μαγικό, τόσο διαφορετικό από όλα τα άλλα. Κάθε πρωί ντυνόμουν, έπαιρνα το μικρό πλεκτό καλαμωτό καλαθάκι μου και περπάταγα καμαρωτή για τον Κήπο. Άνοιγα την μεγάλη μεταλλική πόρτα και μετά μία μικρότερη, κάθε φορά ένιωθα σαν την Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων, ζούσα το δικό μου παραμύθι. Ο κήπος στα μάτια μου φάνταζε μαγεμένος, ήμουν τόσο μικρή και όλα εκεί μέσα ήταν τόσο μεγάλα, που πίστευα πως κάπως έτσι πρέπει να είναι η ζούγκλα. Εκεί μέσα γινόμουν η ηρωίδα τόσο πολλών φανταστικών περιπετειών, ενώ κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο ήμουν απλά ο ακροατής των πιο όμορφων παραμυθιών, των παραμυθιών της γιαγιάς μου. 

Τα χρόνια όμως πέρασαν και σταμάτησα να πηγαίνω στον Κήπο. Τα παραμύθια μου δεν είναι ροζ πλέον, άλλαξαν μαζί με έμενα. Έχουν γεμίσει με αλλόκοτα συναισθήματα και ανθρώπους. Τα κλισέ έχουν εκτοπιστεί και η πριγκίπισσα δεν βρίσκει τον πρίγκιπα της και στους τίτλους του τέλους δεν υπάρχει το «ζήσαμε εμείς καλά & αυτοί καλύτερα».

Έχω γνωρίσει πολλές επίδοξες πριγκίπισσες που μανιωδώς φιλάνε κάθε αμφίβιο που βρίσκεται στον δρόμο τους, περιμένοντας πως θα μεταμορφωθεί στον πρίγκιπα των ονείρων τους. Όμως όσους βατράχους και αν φιλήσουν κανείς θα μεταμορφωθεί και το μόνο που μένει, είναι η γεύση της γλίτσας στα χείλη τους.