Το κορίτσι λύκος

Αν θελήσεις να την προσεγγίσεις πρέπει να είσαι προετοιμασμένος.

Όλα ξεκινάν από την παραδοχή και συνειδητοποίηση μιας πολύ απλής ιδέας. 

"Το κορίτσι λύκος έχει επιλέξει να ζει μόνο του."

Γιατί; 

Απλά δεν φοβάται τον εαυτό της, ξέρει να τον αντιμετωπίζει, να τον ελέγχει, να τον ακούει, να τον αγκαλιάζει. Το κορίτσι λύκος θέλει να  περνάει χρόνο με τον εαυτό του, έχει τους δικούς του ρυθμούς, δεν έχει μάθει να δίνει αναφορά, δεν έχει μάθει στον έλεγχο, είναι κυρίαρχος της ζωής και του εαυτού της.

Μην την πιέσεις. 

Μπορεί να αντέχει στα δύσκολα, αλλά δεν αντέχει τη δική σου πίεση. Όχι επειδή δεν αντέχει εσένα, ή τα όνειρα σου ή τα θέλω σου, απλά επειδή θέλει να αναπνέει.

Δώσε στο κορίτσι λύκο χώρο, χρόνο και οξυγόνο.

Έχει την ανάγκη να νιώθει πως είναι ανεξάρτητη όταν είναι πλάι σου. Προς θεού μη πας ποτέ να περιορίσεις τον λύκο, γιατί θα φύγει τρέχοντας από κοντά σου.

Μη προσπαθείς να περνάς διαρκώς χρόνο μαζί της.

Ασ' την να κάνει τα πράγματα που αγαπάει. 

Μη φοβηθείς να τσακωθείς μαζί της. Δε θέλει τρομαγμένους άντρες που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τη γνώμη και τις απόψεις τους. Θα εκτιμήσει τη διαφωνία, γιατί εκείνη ξέρει πως είναι μορφή επικοινωνίας. 

Δεν είναι τέλεια, τόσα χρόνια ελευθερίας και μοναχικότητας την έχουν κάνει πεισματάρα. Δε θα είναι ο πιο εύκολος συνομιλητής, μα θα είναι γνήσια.

Όλα αυτά τα χρόνια στα βουνά την έμαθαν να επιβιώνει και να προστατεύει τον εαυτό της. Γλύφει μόνη της κάθε πληγή της, δεν έχει μάθει να ζητάει βοήθεια. Η επιφυλακτικότητα της πηγάζει από το βουνό, κατανόησε το και θα έρθει πλάι σου. 

Δείχνει σκληρή, άγρια και απρόσιτη. Είναι άμυνα. Μη ξεγελαστείς. Μέσα στον λύκο ζει ένα μικρό κοριτσάκι που λατρεύει τα χρώματα, τα παιχνίδια, τα μπαλόνια, τα παραμύθια. Αλλά ο λύκος δεν αφήνει το κοριτσάκι να βγει να παίξει μαζί σου, διότι έχει μάθει να το προστατεύει. 

Πρόσεχε τις μικρές λεπτομέρειες. Ο λύκος ποτέ δε θα σου ανοίξει διάπλατα την πόρτα στη ζωή του, θα σου δώσει όμως όλα τα στοιχεία για να την ανοίξεις μόνος σου.

Όσο και αν θέλει να είναι πλάι σου, μια μέρα μπορεί να χαθεί και απλά να μείνει σπίτι παρέα με τα βιβλία της ή να περπατήσει πλάι στη θάλασσα. Δεν σε διώχνει. Ίσως συνειδητοποιεί πως θέλει να σε κάνει κομμάτι της ζωής της. Μη κάνεις σπασμωδικές κινήσεις, απλά δωσ' της χρόνο.

Να είσαι εαυτό σου. Δείξε τι έχεις μέσα σου. Εκθέσου. Θα το κάνει και εκείνη με τη σειρά της. Μη φοβηθείς, απλά περίμενε την. Το κορίτσι λύκος θα σου ανοίξει την πόρτα να περάσεις, αν τη σεβαστείς και κάνεις υπομονή. Και τότε θα μαγευτείς από τον μαγικό κόσμο που κρύβει μέσα της και δε θα θελήσεις ποτέ να φύγεις.

Αγαπητό Cyberλόγιο #1

Αγαπητό cyberλόγιο,

σήμερα ήταν άλλη μια μέρα από τις πολλές. 

Ξέρεις, εκείνες τις αδιάφορες που έχουν πολύ τρέξιμο, χαζή κούραση και μία γερή δόση ρουτίνας. 

Σήμερα ήταν ακόμα μια μέρα που σηκώθηκα βαριεστημένα, σύρθηκα μέχρι το μπάνιο και άφησα το καυτό να ξυπνήσει το σώμα μου γλυκά.

Μια μέρα από εκείνες που μ' άρεσε η κουρασμένη όψη μου στον καθρέφτη.

Μια μέρα από εκείνες που μ' αρέσει που μεγαλώνω.

Μια μέρα από εκείνες που δεν μου έλειψες τόσο.

Μην παρεξηγείσαι, αλλά ήταν μια καλή μέρα. Όχι επειδή ήταν σπουδαία, απλά ήταν ελεγχομένη. 

Να σου πω ένα μυστικό; Μερικές φορές κάνω τρελές σκέψεις, σκέψεις απαγορευμένες. Ξέρεις σαν εκείνες που έκανα πιο μικρή, πώς υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο. 

Θυμάσαι τότε που είχαμε ονειρευτεί έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους; Κανονικούς ανθρώπους, με συναισθήματα, με εκφράσεις, με φωνές, με χρώμα. Όχι σαν τις ασπρόμαυρες φιγούρες που κυκλοφορούν ανάμεσα μας.

Περίεργος ο κόσμος που ζούμε, γεμάτος σκιές. Σαν τις σελίδες από εκείνα τα παλιά κιτρινισμένα κόμιξ που είχαμε βρει σε ένα από τα όνειρα μας, εκείνα με την οικογένεια με τις πάπιες που διάβαζαν οι άνθρωποι μας. 

Πόσο θα ήθελα να είχα χρώματα.

Running...

'''τρέχω  [tréxo] μετακινούμαι προς τα εμπρός με κινήσεις ανάλογες αλλά ταχύτερες από εκείνες του βαδίσματος, ώστε όταν το ένα πόδι πατά στη γη το άλλο να βρίσκεται στον αέρα.''

Τρέχω..
Τρέχεις..
Τρέχει..
Τρέχουμε..    
Τρέχετε..
Τρέχουν.. 

για, από, προς.
όλη μέρα, κάθε μέρα.

Ψάχνοντας..
-Τι; 
-...
-Λόγος;
-...
-Υπάρχει.
-...

7:34μ.μ. οι λέξεις δεν έρχονται, τα δάχτυλα τρέχουν να προλάβουν το μυαλό αλλά χάνουν σε κάθε γύρω. Οι σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη και το βλέμμα μένει μετέωρο μπροστά στην οθόνη. Ίσως για αυτό να προτιμώ το χαρτί. Δεν υπάρχει delete εκεί, μόνο μισές μουτζούρες για να συμπληρώσεις το παλζ.

Ο χρόνος τρέχει. Σαν χθες ήμουν παιδί. Σαν χθες ήμουν και έφηβος. Βιαζόμουν να μεγαλώσω, ακόμα βιάζομαι.

Οι άνθρωποι τρέχουν προς/έναντι/παράλληλα εσού. Τρέχεις και εσύ να τους προλάβεις. 

8:40μ.μ μάλλον πρέπει να αρχίσω τρέξιμο, ίσως έτσι να μπορέσω να προλάβω τη ζωή.

Θα τρέξεις;

Πφφ...

…

Έχουμε και εμείς στη γειτονία μας μία «τρελή» και τα βράδια κάθεται και τα λέει με τον σκύλο της. Στη φωνή της, εκείνος, αναγνωρίζει, τη τρέλα, την απόγνωση, τον φόβο. Προσπαθεί να την ξυπνήσει από τη ζάλη της και της γαβγίζει με όλη του τη δύναμη. 

Από το απέναντι μπαλκόνι ανάβει το φως και ακούγονται δυνατά γαβγίσματα 

«Σκάσε μωρή τρελή! Σταμάτα επιτέλους να μιλάς με το κωλόσκυλο σου!! Θέλουμε να κοιμηθούμε δουλεύουμε αύριο. Μπες μέσα ΤΡΕΛΗ, ΒΡΩΜΙΑΡΑ, μη φωνάξω το μπόγια και σας μαζέψει και τους δύο!!! Στο διάολο να πας εσύ και ο σκύλος σου!»

…

Το γάβγισμα του σκύλου δεν με ξύπνησε ποτέ..

…

7:31π.μ. η πόλη έχει ξυπνήσει, η φασαρία της ξυπνάει και εμένα. Ένας σπασμένος αγωγός αποχέτευσης μπορεί να χαλάει τον ύπνο σου για μέρες. 

Βαριεστημένα σέρνω το κορμί μου μέχρι το μπάνιο, αφήνω το κρύο νερό να τρέξει στο πρόσωπο μου. Φτιάχνω καφέ. Έξω έχει 27^ο C και άρωμα σκατίλας, οπότε ο καφές πίνεται ευχάριστα μπροστά από μία κλειστή τηλεόραση. Ανακαλύπτω δύο στραβά κάδρα, τρεις-τέσσερις μολυβιές, ένα λεκέ στο χαλί και αρχίζω να πιστεύω πώς θέλω να αλλάξω χρώμα στους τοίχους.

8:27π.μ. κόκκινα μάτια, φρέσκος καφές, σκατίλα και ένα φίλο χαρτί. Τόσες σκέψεις, τόσος εκνευρισμός, τόση ένταση, τόσες ιδέες. Οι λέξεις αρνούνται να μπουν στη θέση τους. 

9:46π.μ. μπαίνω κάτω από το ντουζ

1:18μ.μ. πεινάω

 Οι ώρες περνούν αδιάφορα.

Απόψε δεν μπορώ να κοιμηθώ, ακόμα πνίγομαι στο θυμό και τις σκέψεις μου.

Ή τώρα ή ποτέ! Παίρνω ένα φύλλο χαρτί και ξεκινάω να γράφω. Η δυσλεξία και το καθαρό μου μυαλό δεν βοηθάνε.

Βάζω ένα δίσκο να παίζει, γεμίζω ένα ποτήρι ουίσκι χωρίς πάγο γιατί νιώθω «σκληρή». Πίνω μία γουλιά και πνίγομαι, πίνω και δεύτερη και τρίτη, καίνε τα πάντα μέσα μου. Βάζω πάγο. Σπρώχνω το κεφάλι μου πίσω και βουλιάζω στη πολυθρόνα μου. Δεν έχω μάθει να πίνω, οπότε μετά από 2-3 γουλιές ακόμα αρχίζω και ζαλίζομαι.

12:23μ.μ. μπορώ και γράφω, ο σκύλος δεν γάβγισε αρκετά σήμερα, ίσως τον τρόμαξαν τα άλλα ζώα της γειτονιάς. Ίσως πάλι θέλει να προστατεύσει την φίλη του. Εγώ κρατάω το δεύτερο.

1:11μ.μ το μάτι μου πέφτει την ώρα. Είναι τέλεια. Μου λέει σταμάτα να γράφεις. Σταματώ.

Καλό βράδυ.

Αντίο

Καλησπέρα.

...

Τι;

Σκέφτομαι.

Θα μου πεις;

Θες;

Ναι.

Τις επιλογές μας.

Και που καταληγεις;

Στο κενό.

Κάθεσαι μπροστά απο το καθρέφτη σου επαναλαμβάνοντας τον ίδιο πάντα διάλογο.

Προσπαθείς να ερμηνεύσεις το γνώριμο αυτο πρόσωπο με το ειρωνικό χαμόγελο και το γεμάτο ερωτήσεις βλέμμα. Στέκεσαι. Σφίγγεις τις γροθιές σου, ματώνουν τα χείλη σου. Παλεύεις με το τέρας μέσα σου.

Το καυτό νερό της μπανιέρας και η τεκίλα σε ηρεμούν. Κλείνεις τα ματια και βυθίζεσαι. Πίνεις άλλη μια γουλιά απολαμβάνοντας τη γλυκιά ζάλη. Οι σκέψεις θολώνουν και μπερδεύονται. Τα προβλήματα ξεθοριάζουν, χάνονται σιγά σιγά.

Θες να τρέξεις όσο πιο μακρυά μπορείς. Η αλέα φαντάζει όμως ατελείωτη. Προσπαθείς να κρατήσεις ένα σταθερό ρυθμό, όμως το τέρας σε πιέζει. Επιταχύνεις σε μια προσπαθεία να του ξεφύγεις, όμως εκείνο σε προφταίνει και σου φονάζει.

"Ποτέ δεν θα ξεφύγεις από μένα. Κανείς δεν ξεφεύγει απο τον εαυτό του."

Στέκεσαι. Το κοιτάς στα μάτια. Δεν μπορείς να βρεις κάτι γνώριμο πάνω του. Κάθε ομοιότητα είναι συμπτωματική. Του δίνεις ένα δυνατό χαστούκι και γυρίζεις τη πλάτη. Δεν κοιτάς πίσω.

"Δεν είσαι εγώ. Είμαι καλύτερη από σένα. Αντίο."

Το μυαλό καθαρίζει.

Χαμογελάς.

Η αλέα τελειώνει.

.

Being you

Η πιο αληθινή σχέση της ζωής μας είναι αυτή που έχουμε με τον εαυτό μας, τον πιο σκληρό κριτή μας.
Κάθε πρωί που ξυπνάω με κοιτάει επίμονα από τον καθρέφτη και μου χαμογελά. Κάθε χαμόγελο τόσο διαφορετικό απο το προηγούμενο, τόσο μοναδικό, τόσο πραγματικό.
Δεν ξέρω πως να τον προσεγγίσω.
Κάθε πρωί είναι πιο απαιτητικός, θέλει να προσπαθώ πιο σκληρά, να αφήνω τις πληγές μου ανοιχτές να αναπνέουν, να του δίνομαι χωρίς αναστολές.

Σε διαδικασία σκέψης & περισυλλογής για το "νέο" παιδί.

Παραμύθια

Κάθε χρόνο περίμενα καρτερικά να έρθει το καλοκαίρι να πάω στο σπίτι της γιαγιάς. Ήταν ένα μέρος μαγικό, τόσο διαφορετικό από όλα τα άλλα. Κάθε πρωί ντυνόμουν, έπαιρνα το μικρό πλεκτό καλαμωτό καλαθάκι μου και περπάταγα καμαρωτή για τον Κήπο. Άνοιγα την μεγάλη μεταλλική πόρτα και μετά μία μικρότερη, κάθε φορά ένιωθα σαν την Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων, ζούσα το δικό μου παραμύθι. Ο κήπος στα μάτια μου φάνταζε μαγεμένος, ήμουν τόσο μικρή και όλα εκεί μέσα ήταν τόσο μεγάλα, που πίστευα πως κάπως έτσι πρέπει να είναι η ζούγκλα. Εκεί μέσα γινόμουν η ηρωίδα τόσο πολλών φανταστικών περιπετειών, ενώ κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο ήμουν απλά ο ακροατής των πιο όμορφων παραμυθιών, των παραμυθιών της γιαγιάς μου. 

Τα χρόνια όμως πέρασαν και σταμάτησα να πηγαίνω στον Κήπο. Τα παραμύθια μου δεν είναι ροζ πλέον, άλλαξαν μαζί με έμενα. Έχουν γεμίσει με αλλόκοτα συναισθήματα και ανθρώπους. Τα κλισέ έχουν εκτοπιστεί και η πριγκίπισσα δεν βρίσκει τον πρίγκιπα της και στους τίτλους του τέλους δεν υπάρχει το «ζήσαμε εμείς καλά & αυτοί καλύτερα».

Έχω γνωρίσει πολλές επίδοξες πριγκίπισσες που μανιωδώς φιλάνε κάθε αμφίβιο που βρίσκεται στον δρόμο τους, περιμένοντας πως θα μεταμορφωθεί στον πρίγκιπα των ονείρων τους. Όμως όσους βατράχους και αν φιλήσουν κανείς θα μεταμορφωθεί και το μόνο που μένει, είναι η γεύση της γλίτσας στα χείλη τους.

«Πρέπει»

Μία λέξη τόσο μικρή όσο αυτή θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Όμως καθορίζει την ζωή όλων μας, άλλων περισσότερο, άλλων λιγότερο. Όλοι την χρησιμοποιούν, ακόμα και οι πιο «ανεξάρτητοι» & «απελευθερωμένοι». Άλλοι από δειλία, άλλοι από ανάγκη, κάποιοι ως κατευθυντήρια οδό και ορισμένοι ως παιχνίδι. Ανάλογα με την χρήση της μπορεί τόσο να χαρίσει όσο και να σβήσει ένα χαμόγελο.

Τα «πρέπει» της ζωής μας βρίσκονται παντού, σε μία οδηγία, στην τσιριχτή φωνή της δασκάλας μας, στον απόηχο μίας απόφασης, σε ένα όριο, σε μία «επιλογή» που μας επιβλήθηκε, σε  ένα όνειρο, σε μία υπεκφυγή, σε μία άρνηση, στο ερωτικό παιχνίδι. Είναι ένα μέρος να κρύψουμε τα πιο μικρά σκοτεινά μυστικά μας, τις λάθος επιλογές, την λαγνεία, τον φθόνο, τον πόθο για κάτι που δεν μπορούμε να έχουμε, την αδυναμία να τολμήσουμε.

Τα «πρέπει» είναι ένα φρούριο όπου στεγάζονται και συνυπάρχουν τόσο ταιριαστά η δειλία, οι φόβοι και οι αδυναμίες των ανθρώπων. Αποτελούν ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη και επιβίωση πολλών από εμάς. Η πολυπαιγμένη ατάκα «δεν πρέπει να το κάνω», σημαίνει δεν είμαι αρκετά δυνατός για να το κάνω.

Είναι τα «θέλω» μας που μεταμφιέζονται και στριμώχνονται πίσω από τα «πρέπει». Ποιος δεν έχει αρνηθεί κάτι με την πρόφαση «Δεν πρέπει»; Όταν ποθείς κάτι τόσο, που νομίζεις πως είναι λάθος, απλά σηκώνεις την κουρτίνα του καθωσπρεπισμού, σε μία προσπάθεια να κρυφτείς  καταλήγοντας να παίζεις κλέφτες και αστυνόμους  με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Συνιστούν μία πρόφαση, μία δικαιολογία για να αποποιηθούμε τις ευθύνες μας. Είναι το φωτεινό σήμα πάνω από την έξοδο κινδύνου, την οποία τόσο απεγνωσμένα ψάχνουμε. Τα «πρέπει» υπάρχουν για όλους εκείνους που αγαπούν, υιοθετούν και ενστερνίζονται τις υπεκφυγές ως στάση ζωής..

Απελευθερώνοντας τα  όμως από τον ψευτοπουριτανικό χαρακτήρα που τους προσδίδουμε, παύουν να είναι μία ανούσια απαγόρευση ή μία συγκάλυψη αδυναμίας. Παύουν να είναι εκείνο το άχαρο κουτί στο οποίο προσπαθούμε βίαια  να χωρέσουμε  τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τα θέλω μας. Μπορούν πλέον να ξεσηκώσουν, να πεισμώσουν, να δυναμώσουν, να ερεθίσουν, να ιντριγκάρουν. Στα χέρια όσων τολμούν να ζήσουν αποτελούν μέρος ενός ενδιαφέροντος παιχνιδιού με άγραφους κανόνες, που «πρέπει» να παραβείς.